لا اله الاّ الله

از روش این فلکِ سبزفام                      عمر، گذشته است مرا شصت عام

در سر هر سالی از این روزگار               خورده ام افسوس خوشیهای پار

باشدم از گردش دوران، شگفت              کآنچه مرا داد، همه پس گرفت

قوتم از زانو و بازو برفت                         آب، زِ رخ؛ رنگ هم از مو برفت

عقد ثریای من از هم گسیخت               گوهر دندان، همه یک یک بریخت

آنچه بجا ماند و نیابد خلل                     بار گناه آمد و طول اَمل

زنگ رحیل آمد از این کوچگاه                همسفران، روی نهاده بِراه

آه ز بی زادی روز معاد                         زاد، کم و طول مسافت، زیاد

بار گران بر سر دوشم چو کوه               کوه هم از بار من آمد ستوه

ای که بَرِ عفوِ عظیمت، گناه                 در جلو سیل بهار است، کاه

فضل تو گر دست، نگیرد مرا                  عصمتت ار باز گذارد مرا

جز به جهنم نرود راه من                      در سقر انداخته بنگاه من

بنده شرمنده نادان، منم                      غوطه زن لجه عصیان، منم

خالق و بخشنده احسان تویی              فرد و نوازنده به غفران، تویی